Wodne mgiełki do twarzy i ciała

Dzieje białej róży
Różę jako roślinę ozdobną, leczniczą i olejkodajną wysoko ceniono już w starożytności. W kulturze Lewantu, Mezopotamii, Grecji i Rzymu stanowiła ona nie tylko surowiec do wyrobu cennych wonności i leków, ale i bywała symbolem piękna, doskonałości, wdzięku, miłości, namiętności. Liczba odmian róż już dawno przekroczyła 10 tys., a wciąż tworzy się nowe. Jeśli jednak chodzi o surowiec aromatyczny, równych sobie nie mają róża damasceńska, zwana też bułgarską (Rosa x damascena Mill.), pochodząca z Azji Mniejszej, róża stulistna (Rosa x centifolia), wyhodowana we Francji pod koniec XVI wieku, oraz właśnie róża biała (białokwiatowa) Rosa x alba L., którą uważa się za mieszańca róży damasceńskiej i róży dzikiej, jedna z najstarszych odmian, uprawiana od około 4 tys. lat. Może się ona poszczycić cudownie głęboką, bogatą, przenikliwie czystą różaną wonią o lekkich tonach cytrusowych. Woda kwiatowa otrzymywana z jej płatków zalicza się do ekskluzywnych, bardzo rzadkich hydrolatów.

Pochodzenie wody kwiatowej z róży białej
Róża biała – podobnie jak damasceńska – wymaga do uprawy szczególnych warunków klimatycznych. Idealne miejsce stanowi słynna Dolina Róż w Bułgarii, miejsce o wielowiekowych tradycjach. Kwiaty zbiera się przez miesiąc na przełomie maja i czerwca. Zbiór odbywa się o brzasku, zanim jeszcze kwiaty się otworzą, tak aby uronić jak najmniej substancji lotnych. Zebrane kwiecie od razu przenosi się do destylarni, w której poprzez destylację płatków z parą wodną otrzymuje się jeden z najcenniejszych na świecie olejków eterycznych (do wyprodukowania 1 kg potrzeba blisko 4 tony świeżych płatków róż) oraz właśnie wodę kwiatową (hydrolat), czyli wodę destylacyjną z zawartością drobin materiału roślinnego i ok. 1% olejku eterycznego.